wiersze
wahadło
że zamieszkał w cichej wsi,
nie sprawiło iż liście spadały inaczej,
a deszcz jak zwykle padał kroplami
na drzewa, zimny i z oddali.
że zamieszkał w cichej wsi,
sprawiło iż liście spadały inaczej,
a deszcz padał niezwykle kroplami
na drzewa, dotykalnie soczysty.
deszcz sprawił,
że zamieszkał w cichej wsi,
gdzie liście spadały od zawsze.
zdusiek marzył
trzepocząc rzęsami
grzebiąc w horyzoncie
z finezją wrośnięty
łokciem w grzęzawisko stołu
nad szklanką
panował
nad sobą
pod powiekami zabawki
jak w maleńkim świecie niedorosłych rzeczy
przeszły przez jezdnię
na czerwonym świetle
zdusiek marzył
nieteatralna scena obyczajowa w dwóch słowach
scenariusz:
zamyślone drzewa
(zdobne w liście ciężarne)
w szeregu przed nikim.
tytuł:
zamieszkałeś w ogrodach
skojarzenie:
...kracz jak one!!!
treść:
z dworców powietrze spijałeś
ubrany w majty i koszulę
strojny w poezję
jak w order u szyi z kamienia
na dnie sadzawki przed kiblem zasnąłeś
brawo!
że taki
że umrze, że trzeba
i tamto
że stąpając wbrew sobie
spod stóp ziemię przepędza
do diabła!
(od... siebie do
tak sobie)
od... okna do okna błotna żaba siedzi
w uśmiechu promienna bez zwierzeń u myśli
jak u szyi z kamieniem
jak znaczek odpięty
zwisałem na wylot na nerwach
się włóczą włókna
jak dywany od nieba do nieba
od... może do rzeki
od... może do studni jak oko głęboko
zagłębione w pocie wilgotnej i słonej...
zasnąłem po pracy
szarej umysłowo
pod mostem varola
aż słońce opadło
bezsilne
nad sobą
bez sensu i w cieniu
bez nocy
zasnąłem
a potem... pod górę spadały pociągi ciągnione
i śnięte i śnione w marzeniu do wszędzie
niespiesznie mąciły w myślach zawieruchą
jak oddechem olbrzyma świętego i ducha
jak otworem rozległym od wioski
do wioski z kościołem bez kości ni wiary
u wiernych do wioski i domu
kot przy progu usiadł i wiedział o wszystkim
do oczu się wlepił
i wplątał do myśli obrazek z narodzin
braciszków na pęczki i lalek szmacianych
na czerwonym świetle wbrew personelowi...
a potem... mówiono że we wsi za wzgórzem
gdzie wyrosło drzewo
gdzie kiedyś pochowano nadgryzione jabłko
potknęło się dziecko o potok wyrazu
i prawda się przywlokła
jak mgła zabrudzona
i we śnie obskurna istota tęsknoty
niedojrzałych mędrców zewsząd równie dobra
a śmiech
jak stukot grochu rudo dudnił w kartonie
bary i miasto
w mieście są bary
i przyjazne pętle
w mieście
poeci w pomrukach
pijani
w mieście gdzie księżyc wisi nad miastem
błądzę
od słowa w zdaniu do słowa
jak kropka bez „i”
na nikogo nie zdany
żaba rozdeptana
(z nieistniejących cyklów o niezauważalności)
jest dom
i matka w domu
i żaba przed domem rozdeptana
a śmierci jej zielonej
nikt nie zauważył
jest strach przed domem
w którym matka
i przed którym żaba
poczekalnia
z rozkładu
na ścianie zwisają przyjaźnie
porwane godziny
w ogonku po bilet
ktoś kogoś potrącił
potem pociąg zwolnił
już wracam spod powiek
* * *
kochany tato i mamo kochana
płasko wam i nie do twarzy
nie do dupy i nie do kurwy nędzy
jakżeż bardziej
przystoi wam historia ludzka
każdemu poszczególna
nie bieska i nie stwórcza
kochany tato i mamo
jak zwierzęta
stół
na stole
między sztućcami ręce i wzruszenie
spocony posiłek
i kubek blaszany pełen kaszlu
a wokół szmaciane lalki
trzymają się spojrzeniem
i ślinią się samotnie
* * *
zasnąłeś w okolicach piątku roku dwudziestego
...a może dwudziestego drugiego
zasnąłeś w duszy kamiennego ptaka
w poszukiwaniu zrozumienia niezrozumianego
zasnąłeś oczywiście
jak oczywiście się rodzi i umiera
jak oczywiście się pisze wiersz
jak oczywiście jechał pociągiem i rozmawiał z nocą
zasnąłeś o wschodzie słońca i wschodzie człowieka
daleko od pościeli i ludzkich osiedli
w małym opuszczonym naczyniu glinianym
w ustach
gdzie ptaki uwiły gniazdo
czarny kraj
krzyże - jak strachy na wróble,
na kruki, na wszystkie o n e
orły i kukułki
- powiewają i straszą
!...westchnienie
natchnij mnie
kurwo! jak drzewa
natchnij mnie
i gdybyś jeszcze miała
wplecione w warkocze
koniecznie
widzenia!
miasto
... miasto
śpiące znaki zapytania
... miasto
konstytucje poematy zbiory praw i zbiory znaczków
i okna wpatrzone w hałaśliwy kondukt
... miasto
między zwałami
pośród ludzkiego wysypiska
na ulicy leżą włosy spokojne
leżą nazwiska
części mowy i dłoni
na ulicy zapomniały się pory roku
i ptaki
na koniu do nieba
masz dwadzieścia pięć lat
i maszyna do pisania stara się usilnie
uczynić z ciebie poetę
masz dwadzieścia pięć lat
i jesteś świadkiem własnego umierania
i pragnieniem twoim jest
odjechać na koniu
do nieba
i nie potrafisz wywlec się z kokonu
nie potrafisz wyczołgać się poza hałas
i spodnie
masz dwadzieścia pięć lat
i ślepy jesteś
bo wzrok twój poszarpany widokiem przyjaciół
* * *
stoisz z rozpiętym rozporkiem
facecie pod bramą
facecie…
pod bramą jak ból zęba stoisz
i stojąc tak gesty czynisz wiadome
i różę facecie z rozporkiem trzymasz w ręku
i jesteś poetą
i jesteś
wołaniem. jak dzień powszedni w tygodniu
z rozpiętym rozporkiem
stoisz
co mogę?
mogę udać że idę
gdy idę
że śmieję się gdy się raduję
i płaczę
mogę podać na tacy
życia moje i śmierci
i noce z wilgotnym prześcieradłem
i w podróż zaprosić
do krainy gniłości
bo żartem zahaczyłem o siebie
żartem zapomniałem się
zaciąłem i zakrztusiłem
życie narysowane
ogień nie parzy
oczy nie smakują wilgoci
rozpalone nerwy
nie szarpią się na kawałki
nie popuszczone
nie drą się jak struny
a niebo nie gada kamiennym głosem
i nie robi się muzyka do wszędzie
...bo plastycznie
li tylko narysowane
* * *
do niepokojącej ilości zmysłów
do parteru koszmaru
i wszystkich świętych i diabłów
zjeżdżasz pasem transmisyjnym
litrową windą
spoconą kobietą ciałem swoim
i
rozbandażowaną nagością
z gumką "myszką" w kieszeni
zabawa w ludzi
chodź
będziemy udawać ludzi
popierdolony układ kostny
szkliste oczy i nabuzowane zęby
chodź
pomalujemy powietrze
żeby było uroczyście
widziałem w moich snach
jak wyrywali mu paznokcie popijając kawę
i kolorowe łąki widziałem
a potem się pieprzyli
w sąsiednim pokoju
w poczuciu spełnionego obowiązku
chodź
poudajemy wóz pancerny
i rozjechaną kaczkę
zdrowie w cieniu
zalegałem często
w trawie obok mego cienia
ożywał wesoło
kiedy mu na biodrze stawiałem butelkę
pijaczył się z zawodu
ponurą miał duszę
któregoś dnia się upił
i odszedł ode mnie
(mówią - to ja poszedłem
cień został
pijany)
wiem coraz mniej. poetą - nie wiem czy jestem. kiedyś wiedziałem. urodziłem się w 1959. mieszkam od kilkunastu lat we francji, na wsi. w polsce przebywałem głównie w beskidzie niskim.
jestem bliźniakiem - są tacy, którzy mówią, że to wiele wyjaśnia (?) jedną z moich ostatnich pasji są tłumaczenia, głównie zabawa i nieudane próby, niemniej, radości przy tym, jak przy tworzeniu świata! inne pasje, to: fotografia, literatura, drzewa... (często: "nic nie robienie") prześladują mnie: marzenia...
_________________________________
Waldek zmarł 11 stycznia 2010.
JJW
© Copyright by Waldemar Wyszyński
AKTUALIZACJA